GRAS JURYVERSLAG

Jury:

De jury was verdeeld over hoe dit stuk moest worden begrepen. Er speelde zich een mysterie af op een camping, maar wat was de clou, vroeg men zich af. Deze spanning werd wel goed neergezet door middel van mooie monologen, tempo en de goede interactie tussen de spelers. Door de eentonige drammerigheid van de moeder werden echter de karakters van de andere spelers soms stuk geslagen. Maar door de frisse manier van spelen werd er een onderlaag belicht die je kop aan ´t knagen zette. Er zat stevigheid in deze voorstelling.

Juryvoorzitter Olga van Hoorn:

Voor zo´n tekst van Esther Gerritsen, moet je als het ware een goede spelconditie hebben. De spelers van Gras kwamen een heel eind. Ook als kijker en luisteraar werd er een flink beroep op je gedaan. Je blijft telkens speuren naar wat de schrijfster wil zeggen. Een heel gedurfde keuze waarin de makers ook stevige vormkeuzes niet schuwden. Het graven van het gat in tegenlicht achter een doek was mooi bedacht. Af en toe vond ik het spel iets te statisch - er werd te veel aan tafel gezeten bijvoorbeeld. Omdat de scène´s ´s soms lang duurden, ging de vaart en zodoende de aandacht verloren. Wat betreft tempo werd het stuk stevig gespeeld, maar vaak was het toch te gelijkmatig. Het is ook razend moeilijk om deze teksten telkens maar ´ingevuld´ te houden. De ondertekst van dit stuk is heel belangrijk en ik vroeg me soms af of de groep hier wel lang genoeg mee bezig is geweest. De bedoeling van het stuk kwam zodoende niet helder tot uiting. Het samenspel was stevig en ik vond de rolinvulling van de zoon heel goed en bovendien tot het einde toe consequent volgehouden. Ik had er soms moeite mee dat het licht zo donker was terwijl we toch op een zonnige camping waren. Al met al een interessante uitvoering.