ZONNESTEEK JURYVERSLAG

Zonnesteek door Theatergroep StraX

Impressie Jurygesprek:

- mooi toneelbeeld

- geur gaf sfeer aan

- soms onverstaanbaar

- waar gaat het over

- geloofwaardig spel

- twijfel over muziek

- sterk samenspel

- rust in spel

De jury was zeer te spreken over deze voorstelling en daarom werd ook deze genomineerd voor de wisseltrofee. De bloemengeur bracht iedereen meteen in de sfeer van de voorstelling en dit droeg bij aan een bijzonder geheel. Hoewel af en toe de teksten niet goed waren te verstaan, werd deze voorstelling betiteld als krachtig, sterk en indrukwekkend. Het toneelbeeld werd als zeer prachtig ervaren en ook het spel, van vooral het vrouwelijk personage, vond men zeer overtuigend. Alleen de muziek aan het einde vonden sommige juryleden hinderlijk en niet duidelijk. Daarbij kon men niet altijd achterhalen waar de voorstelling nu eigenlijk over ging. Dat was voor sommigen een probleem, maar voor anderen helemaal niet vervelend. De éen had er zijn eigen interpretatie bij, de ander liet alle beelden en teksten over zich heen komen en was daardoor zeer geïmponeerd.

Rapport juryvoorzitters Noeschka Keehnen en Caroline Zantonique:

Zoals uit het gesprek van de jury bleek, ontlokte deze voorstelling veel positieve reacties. Bij binnenkomst kwam je een bloemengeur tegemoet en deze werd als bijzonder ervaren. Ik deel hierin de mening van de jury. Het gebeurt namelijk niet zo vaak dat de neus in het theater wordt geprikkeld en je zo de voorstelling ook op een ander vlak ervaart dan alleen door te luisteren en te kijken.

Wat er wel te zien was, was een rechthoek vol met witte bloemen op de speelvloer met twee stoelen met een rechte leuning. De bloemen, versterkt door kunstmatige geuren, waren tot ver in de zaal te ruiken en voor aanvang scheen er een minieme gloed overheen. Erg mooi. Het licht was trouwens gedurende de hele voorstelling zeer bepalend. het zorgde voor de afbakening van de verschillende scènes, doordat het uit en weer aan werd gezet of doordat het van lichtstand veranderde. Daarnaast konden de kleuren (paars, rood of wit) en de intentie (fel of zacht) de toeschouwer niet ontgaan. Het licht zorgde, samen met de bloemen, voor de sfeer van de verschillende scènes en voor een streling van ieders oog.

Naast een sfeer gaven de bloemen ook de speelplek aan. De oorspronkelijke tekst geeft aan dat er een vaas met verse bloemen in een helder verlicht kamer staat. De makers kunnen hun vormgevingskeuze hierop hebben gebaseerd en dan zou de plaats van de bloemen het huis van de man kunnen suggereren. Daarnaast deden de bloemen me ook aan een tuin denken en dan zouden de makers de voorstelling juist weer niet in een huis hebben gesitueerd. Ook kan het zijn dat de bloemen staan voor alle natuurmiddeltjes die de man aan de vrouw voorschrijft om stevigheid aan haar verdroogde tepels te geven. In ieder geval was de mise-en-scène, in samenspel met de kleine speelvloer vol bloemen, niet helder. Ik vroeg me af wat de reden zou kunnen zijn om buiten deze vloer vol met bloemen te spelen. Wat was er buiten het speelvlak? Waren de acteurs dan in een andere ruimte? Als dat gesuggereerd zou moeten worden dan kwam dat niet duidelijk genoeg over. En die momenten buiten de speelvloer vielen op, omdat de acteurs daar veel minder licht hadden en het spel daar niet zo vaak plaatsvond.

De speelstijl was vrij ingehouden en was één geheel met de vormgeving. De acteurs brachten hun teksten zo dat ze niet speelden wat er letterlijk stond. Ze speelden op een mooie manier met de onderliggende tekst. Deze zogenaamde subtekst werd niet expliciet uitgevoerd, maar creëerde door zijn ingehouden vorm een spanningsveld tussen de personages. Er werd hierdoor een beroep gedaan op de fantasie van de toeschouwer die zijn eigen suggesties op de voorstelling los kon laten. Dat in deze vorm gespeeld kon worden, is mede dankzij het goede spel van de acteurs. Agaath van Dijk werd naar mijn mening dan ook niet voor niets door Dominique Hoste genomineerd voor de Gouden Kikker.

Ik vond het alleen jammer dat de totale spelintentie mij monotoon voorkwam. Alle zinnen en woorden hadden een even belangrijke betekenis in het stuk, doordat ze op zeer serieuze en (ingehouden) emotionele wijze werden uitgesproken. Zo werd voor mij het geheel erg dramatisch en wist ik niet altijd waar ik, inhoudelijk gezien, mijn aandacht op moest richten. ik miste enige relativering van de acteurs op de situatie van de personages. Zo hadden sommige delen een lichtere toon kunnen krijgen, zodat er meer onderscheid gemaakt had kunnen worden tussen belangrijke en minder belangrijke scènes. Door meer of minder belang toe te kennen aan bepaalde scènes kunnen keuzes van de regisseur duidelijker naar voren komen. Doordat nu nog niet alles helder was, hadden enkele juryleden nog moeite om het stuk en de personages te begrijpen.

Aflsuitend wil ik zeggen dat ik de voorstelling Zonnesteek zeer geslaagd vond. Want hoewel ik meer afwisseling wenste, was de voorstelling niet eenduidig. Toeschouwers die geen grip kregen op deze multi-interpretabele voorstelling konden zich laten overladen met beeld, tekst en geur, waardoor de voorstelling een zinnenprikkelende ervaring werd.