HUMAN INTEREST JURYVERSLAG

Jury:

Een gedurfde monoloog met goed spel en een goede tekstbeheersing. De mimiek van de actrice was prachtig en de stiltes in haar spel waren goed getimed. Helaas leidde de slechte verstaanbaarheid soms af. Enkele juryleden vonden het een voorstelling waar je niet vrolijk van werd, anderen dachten daar weer anders over. De continue concentratie die de actrice van het publiek vroeg, werd door sommigen enorm gewaardeerd, door anderen als te heftig ervaren. Er werd mooi gebruik gemaakt van decor en requisieten. Sommigen vonden de voorstelling wat overgeregisseerd, te precies.

Juryvoorzitter Annette Winkelmolen:

Een vrouw komt het podium op en gaat in het spotlight staan. Je raakt meteen geboeid door deze actrice. Ook later blijkt ze een sterke theaterpersoonlijkheid. Ze houdt een aardappel omhoog en begint haar monoloog. Die monoloog gaat over haarzelf. ze vindt dat ze zelf niet meer bestaat. Ze heeft namelijk een man.

En vanwege die man moet ze zorgen dat ze om half zes de aardappels heeft geschild. Maar wat als die om half elf ‘s ochtends al geschild zijn? welke ‘lege’ tijd zit er dan tussen? De actrice zet deze vrouw met een grote precisie en een zekere afstandelijkheid neer. De zaal luistert geconcentreerd. Dat komt voor een deel toe aan deze actrice die heel krachtig haar publiek in bezit neemt, voor een deel ligt dat aan de soms slechte verstaanbaarheid en de hoge energie waarmee ze inzet. Dat laatste laat het publiek soms te weinig ademruimte zodat het de gehele voorstelling op een topconcentratie zit. Dat werkt wel krachtig maar het publiek raakt er op den duur uitgeput van. En dat terwijl de tekst zelf zo mooi ademruimte aanreikt: er zitten een paar heel komische stukjes in, zoals de opsomming van huishoudapparaten. Maar de manier waarop deze opsomming wordt gerbacht, met deze continu serieuze speelstijl zonder uithalingen, roept enkel een glimlach op. Dat is jammer, want de combinatie van tragiek en humor zou in mijn optiek tot een nog mooiere voorstelling kunnen leiden.

Er is gekozen voor een sobere setting. Die soberheid past goed bij de soberheid van kleding en regie. Deze vrouw heeft haar zelfmoord tot in de puntjes keurig voorbereid. De enige onduidelijke handeling was het moment dat ik dacht dat ze pluisjes, kruimels van de stoel wegnam en het pillen bleken te zijn die ze vervolgens wegslikt met wat wijn. De voorstelling werkt duidelijk naar het einde toe, maar het langzaam over zich heenleggen van het laken vind ik een te dramatische keuze in deze setting, die juist in zijn soberheid zo goed paste.

Een sterke voorstelling van een boeiende actrice.